bazen bir başkasının bulması bile yeterlidir. 94 senesinde ilkokuldaydım. aynı mahalleden en az 20 kişi varız. a isimli arkadaşım biz bahçede otururken yanımıza geldi şaşkın bir surat ifadesiyle.
- ne oldu lan?
+ olm ya "b" var ya bahçede 20 lira bulmuş.
- oha çüş vay anasını. şanslı hayvan. o saf salak nasıl bulmuş oğlum o parayı?
+ lan ne bileyim. keşke ben bulsaydım, hemen probis ve gazoz alırdım. bir de eti cin.
- ben bulsaydım, atariye giderdim. geçen mortal'da az kalsın oyun bitiriyordum.
ben bu arkadaşları epey dinledikten sonra sınıfa gittim. bu "b" bizim tam karşı apartmanda oturuyordu. okuldan çıkar çıkmaz koşarak eve geldim ve apartmanın merdivenlerine oturdum.
biraz bekledikten sonra "b" göründü uzaktan. beni görünce de yanıma geldi. üzgün bir ifade takındım.
- neyin var kardeşim?
+ sorma ya "b" bugün okulda 20 lira düşürdüm!
- anaaa üzülme olm ben buldum onu!
+ valla mı kardeşim?
- yeminle ya al bak, üzülme lan. işe bak ya!
+ kardeşim çok sağol valla annemin parasıydı, öldürürdü beni dayaktan.
- ulen lafı mı olur. hadi kaçtım ben.
bu yaptığımdan gurur duymuyorum ama o para ilaç gibi gelmişti. büyük paraydı o zaman. iki hafta boyunca kantini talan ettim, atari salonunun anasını ağlattım. sonra da para bulur muyum diye yerlere bakmaktansa, para bulan var mı diye araştırmaya başladım. bir daha da böyle bir saf denk gelmedi ne yaparsın!
