insanlar hep kendini özel falan hisseder ya yüzlerine bakıp kimse özel değil ulan sizin yaşadığınızı dünyada en az on binlerce kişi de yaşıyor diye bağırasım geliyor. nedendir bilmem.. sıradanlığı seviyorum hem de çok.. herkesin fotoğraf çektirdiği kapadokya gezi albümlerinden bir tane benim de olsun istiyordum gittim yaptım aynı yerlerde farklı kişilerden aynı pozlar.. güzel değil mi güzel bence.. sonra lisedeki aşk acıları aldatılmalar, kandırmacalar, ayılıp bayılmalar, pembe dizi havasındaki lise aşkları.. bunların hepsini yaşadım herkes gibi.. sonra futbol oynadım hayatım boyunca.. diğer az biraz yetenekli olan yüzbinlerce gençle aynı durumdayım.. lisede hiç bitmeyecek, çok sıkı sandığım dostluklarım oldu bitmedi mi bitti artık tek yaptığımız birbirimizin resimlerini facede begenmek.. üniversite başladı herkes gibi hevesliydim ben de.. çok güzel olacağını kafa dengi çok arkadaş edineceğimi sanıyordum.. ama olmadı yurdun her yerinden bin çeşit insan gelmiş hepi topu üç dört tanesiyle anca anlaşabildim. herkesin yaşadığı hayal kırıklığı beni de sardı..
bu noktadayım artık önüme bakıyorum göremesem de bakıyorum. elbet bir gün bu sis dağılacak hele bir finalleri atlatalım da... *
