bittiğinde vay amk koyim dedirten filmlerden.o jenerik akarken bütün bi' filmin parçaları aklınızda dönüp durur da, bi türlü yapıştıramazsınız birbirine.
yusuf'un dönüp dolaşıp aynı kadere bağlanması,belki de bunu bildiğinden midir bilinmez filmin başında hapishaneden çıkmak istememesi.
bekir'in yolun bu çekeceksin serzenişleri ve yusuf'un bekir öldükten sonra onun yerine geçip aynı döngüyü sürdürmesi.dönüp dolaşıp olayların bir yerde kesişmesi.
bunlar hep yapışmayan parçalar olarak zihnimde kaldı.
bundan başka,yusuf'un çocukla gezerken chaplin'in fotoğrafını gördüğünde duraksayıp bi onlara bi kendilerine bakması ve yoluna devam etmesi.
tüm film boyunca otelin dinlenme odasında arka fonda oynayan türk filmleri ve diyalogların aslında filmin akışına uyması.tesadüfi olmaması.
filmin adı neden masumiyet bilemiyorum.belki de kendinden bağımsız tesadüfi olayların içinde kalan ama bunlara müdahale edemeyen,yalnızca seyirci kalan bir karakter olduğundandır.
kim bilir?
