eski sevgililerim sebebiyle tanımlamayı binbir çeşit öğrendiğim, iç burkan eylem. duygusal konularda ruhuna dokunulması zor bir kişi olduğumdan mı bilmiyorum, uğraşma sürecinde kendimi gerçekten değerli hissettirecek cümleler duymuşluğum ve inanmışlığım var.
öncesi:
- seni sevebilirim ve bunu sana yapabilecek en iyi kişi benim.
- bana aşkı öğretebilecek tek insan sen olmalısın.
- bir hayat adanabilir sana.
sonrası:
- yorgunum.
- üşeniyorum.
- hayatımı yaşamaya çalışırken bir de seni nereye sıkıştırayım?
hayır benim anlamadığım, bir şekilde zaaflarıma dokundunuz diyelim, sonrası ne bu değersizlik, ne bu suç bende hissettirme hali, ne bu tavırlar, ne bu sanki size mecburmuşum hali?
