fikret kızılok'un belki de en güzel en dokunaklı şarkısı;
hani kişi der ya kendine bazen o kadar seviyordu beni nasıl da bitti aşkı? işte öyle derin ve ağır bir saheser.
sen olmasan ben olamam derdin
yok edip kendini bedenimde kendini yerdin
ve ben sadece seninim derdin
ölürüm derdin yokluğun felaketim
kaybolan vakti çalıp gece yarıları
beni uyandırıp
seni kendimden çok seviyorum derdin
gözlerin gözlerime değince
uyuşur beynim dörtnala içim
sana koşuyor derdin
sonra sarılıp usul usul
içini çeke çeke
yorulurdun, uyurdun
nefesimi derin derin solurdun
bak şimdi dört mevsim bir gün gibi geçti
yollarımız birbirinden ayrıları seçti
o mektuplar, o hasretler
geceler boyu sevişmeler
bilmem ki neden ki
sonunda ayrılık bizi seçti
