kışlaya teslim oldugunuzun 3. gününde "ben burada doğdum galiba ve buradan hiç çıkamayacagım hissine kapılırsın" çünkü o 3 gün sana o kadar uzun gelmiştir ki, sanki orda doğup büyüdüğün hissine kapılırsın. teskereyi alıp nizamiyeden çıktıgın an ise, ne hissettiğini bilemiyorsun. yeni doğmuş bir bebek gibisin (cidden) çünkü teslim oldugun günden öncesi yok, şimdi ne yapacagını bilmiyorsun, acaip bir boşluk hissi yasıyorsun. eve geldiginde mal mal oturuyorsun, gece abuk subuk saatlerde uyanıp, lan acaba gerçekten terhis oldum mu? şimdi nöbetçi onbası gelip uyandıracak herhalde diyorsun. annen baban dahil herkesle mesafelisin, neredeyse sizli-bizli konusacak duruma geliyorsun. velhasılı kelam, kısa sürede iş hayatına atılıp bu travmatik durumdan çıkmak gerekiyor. eve kapanmayın, bir iş bulup çalışın, ne iş olursa olsun. toparlanmanıza acaip faydası var.
