özellikle andre breton için yazılan bölümü akıldan silinmesi zor olan bir philippe soupault şiiri.*
francis picabia
niçin
seni mezarına dört köpeğinle
bir gazeteyle
ve şapkanla gömmelerini istedin
istedin ki taşına şunu yazsınlar
iyi seyahatler
bir şey değil öteki dünyada da deli zannedileceksin.
theodore fraenkel
öldüğün vakit harikulade bir hava vardı
mezarlık o kadar güzeldi ki
hiç kimse mahzun olamadı
epeydir de senin artık orda olmadığını sanıyorlar
homurdanmalarını duymuyorum
susuyorsun
yahut omuz silkiyorsun
cenneti görmeyi asla istemezdin
nereye gideceğini artık bilmiyorsun
ama sen işin alayındasın
marie laurencin
kafesteki bu güzel kuş
senin mezardaki gülüşündür
yapraklar dans ediyor
uzun uzun yağmur yağacak
bu akşam hareketimden evvel
ağaçların çiçek açtığını görmek istiyorum
bir dişi geyik sessizce yaklaşacak
bulutlar biliyorsun pembe ve mavidir.
louis aragon*
dostların küçük kızlar halka oldular
sana çelenkler ördüler
ufacık yalanlarınla
sana kağıt getirdim
ve çok iyi bir kalem
ebediyette şiirler yazacaksın
koruyucu melek seni teselli eder
kravatını bağlar
ve sana gülmesini öğretir
artık beni unutursun
allah benden çok daha güzeldir.
paul eluard
oraya bastonunu ve eldivenlerini de götür
düz dur
gözler kapalı
pamuk bulutlar uzaklarda
ve bana allahaısmarladık demeden gittin
bir yağmur
bir yağmur
bir yağmur
tristan tzara
kim o
bana elini uzatmadın
ölümünü duydukları vakit çok güldüler
ebedi olmandan öyle korkmuşlardı ki
son nefesin
son gülüşün
ne çiçek ne de çelenk
sadece küçük otomobiller
ve beş metre boyunda kelebekler
andre breton
bakışını gördüm
gözlerini kapattığın zaman
mahzun olmama izin vermedin
ve ben bir şey yapmasam bile bol bol ağladım
artık bana hiçbir şey sölemeyeceksin
hiç ama hiç
bir sürü adam çiçekler getirdi
nutuklar bile söylendi
ben hiçbir şey söylemedim
seni düşündüm
