türkiye'ye ilk gelişimde sabaha doğru istanbul'a indik. saat neredeyse 4:00 falandı, otele gittik arkadaşlarla ama otel kabul etmedi. yerimiz yok dedi, sabaha kadar baya bir otel dolaştık. en sonunda saat 7:00'de falan bir pansiyon bulduk. oraya yerleştik, sabah oldu bir kaç gün kaldık. paramız baya azaldı ve hatta sadece 100 dolarımız kalmıştı ama doların ufak bir köşesi kopmuş, hiç bir dövizci kabul etmiyor. zeytinburnu'ndan başladık tam eminönü'ye kadar tüm dövizcilere girdik ama ne fayda kabul etmiyorlar. acıktık akşam oldu, neyse o günü aç geçirdik. sabah oldu yine şansımızı denemeye çıktık, yine olmadı bozduramadık. akşam saat nerdeyse 5'e geliyor yine eminönü'deyiz. belki de denemediğimiz bir dövizci kalmış oraya da girelim şansımızı deniyelim dedik, içeri girdik. doları aldılar bayan baktı baktı dolara yanındaki baya verdi. o da baktı bir yanındaki baya verdi bu parayı bozalım mı diye baya bir tartıştılar ve sonunda bozdular ama bizdeki surat ifadesini görmeniz lazımdı. o an sanki dünya bizimdi, parayı alır almaz hızlı bir şekilde dövizciden uzaklaştık. sonra bozmaktan vazgeçerler diye, böyle bir hikaye yaşadım.
