kız olaylarına girmek adedim değildir; lakin madem ibret alacaz buyurun anlatayım. iki hafta önce sevgiliden ayrılmıştık, kafada bitirdiğimi zannediyordum fakat her saat her dakka kafamda vardı yine, tamamen bitirmek istiyordum. çağırdım eskilerden bir kız başladık unutmaya herşeyi, geçmişi, gece uzundu fakat yine de sabah uyandığımda vardı kafamda , yine unutmamıştım. tekrar bir süpermen dönüşüyle derdimi anlatmak istiyordum ona. hala bağlı olduğumu, vazgeçmek istemediğimi.. velhasıl nasıl giriş yapacam ne konuşacam ne edecem derken evdeki elemanlar konsere çağırdı, gittik ; güzel çalıyordu keratalar. onlar seöylerken ben onu düşünüyordum. kızın yakınımda bir yerlerde olduğunu hissediyordum, aşk buydu heralde, hissetmekti, sağa sola bakarken onu gördüm ve yanında da eski sevgili müspetlisiyle; gözler yaşlı bi şekilde izliyordum, yanımdaki kankim onu da beni de gördü, koluma girdi düşüyordum, ayakta duramadım. daha fazla izleyemedim sevgi pıtırcıklarını, arkama aldım çılgın kalabalıkları ve yürüdum. ben hiçbirzaman sevmemiştim bir tek o vardı, hiç birinin peşinden koşmadım birtek onun peşinden koşturdum. aylar sürdü; not bırakmalar, takipler. beni hayatımdan alıkoymuştu, her vakit peşinde etrafındaydım. cafeye giderdi cafedeki elemanın yerine masasınaa bakardım, sinemaya giderdi yer gösteren olurdum. her hafta tiyatroya giderdi, tiyatroda figüranlık yaptım, oyunda birtek onu izliyor birtek onu düşünüyordum. velhasıl szölük ben ona aşıktım nacizane benliğimle; fakat her ayrılık ihanetle etmekle başlar ve ihanet bulmayla sonuçlanmalıydı.
edit: imla
