son 19 mayıs'ın neredeyse yok sayılarak geçmesi ile hissedilen duygudur.
bir milletin kendi özdeğerlerinin resmen sistematik bir şekilde asimile edilişine o milletin bizzat kendinin böylesine izin veriyor olmasını anlamak mümkün değil.
mesela neydi 19 mayıs, ne olmuştu o gün, mustafa kemal atatürk, düşman güçlerinden gizli bir şekilde anadoluya gelmiş, ve milli mücadelenin teoriden pratiğe dönüşü başlamıştı.
bugünü anmak, kutlamak kime ne kaybettirir, kimin gücüne gider?
elbette, o günlerde ingiliz ordusu halifenin ordusudur diye fetva verenlerin bugünki torunlarının gücüne gider,mustafa kemal'i deccal olarak ilan edip, islami kurtuluş'un ingiliz mandası olmaktan geçtiği propagandası yapanların torunlarının da gücüne gider, belki bu torunlar bugün belli iktidari güçleri ele geçirmişte olabilir,
ama halka noldu arkadaş, bu milleti o gün kahramanca savunarak kurtarmış yüce vatan evlatlarının torunlarına ne oldu, gözleri kör kulakları sağır mı oldu, yarın mahşerde o dedelerimizin, ninelerimizin yüzüne nasıl bakacağız.
