Nefretten ziyade büyük bir kırgınlık diyelim. Çok savunmasız olduğunuz ve hayata dair herşeyi yeni öğrendiğiniz bir dönem. Eminim bu öğretmenlerin birçoğu, bir çocuğun kalbinde açtıkları hasarın ve gelecekteki etkilerinin farkında değillerdi. Onların başarı ölçütü sadece öğrencilerinin iyi okulları kazanmalarıydı (Yani tamamıyla kötü insanlar değillerdi, yine belki kendilerine dönük de olsa bir amaçları vardı).Oysa önemli olan önce insan olmanın erdemlerinin öğretilmesi değil miydi? Burda bahsi geçen öğretmenler kendilerine uygun olmayan meslekleri seçmişler, hayat belkide tesadüfen onları o statüye getirmiş, çocuklara karşı sabrı olmayan, disipline etmek adına ipin ucunu kaçıran insanlar, çocuk psikolojisinden zerre anlamayan kişiliklerdi.
