psikoterapi günümüzde henüz önemi ve gerekliliği anlaşılmamış bir olgudur. Kişi kendini kötü hissettiği anda psikiyatr'a gider ve derhal ilaç tedavisine başlanır. oysa ki eğer kişi benim kadar şanslı ise psikiyatrı sabırlı olup, ona bir ilaca değil konuşmaya ihtiyacı olduğunu söyler ve bir psikoterapiste yönlendirir.
Şöyle ki; psikoterapi çocukluğumuzda bir vaka sonucu anlam yükleyip bilinç altına attığımız olumsuz anıların yetişkinliğimizde benzer sahneyle karşılaştığımızda aniden ortaya çıkan rahatsızlıklarını çözer. Çocukken yaşadığımız o vakayı bulur, ve ona yüklediğimiz anlamı değiştirir.
Örneğin; çocukken daha 3-5 yaşındayken pazarda kayboldunuz, anneniz babanız yok. etraf kalabalık, çaresiz ve güvensizsiniz. bu olay küçük bir çocuk için büyük bir travmadır. ve annesi babasını gördüğünde o anlık ağlaması dursa da bilinçaltı zamanı geldiğinde tekrar güvenlik ve çaresizlik hissettiğinde onu tekrar ağlatacaktır. işte psikoterapi o anıyı bulup onu acı çeke çeke anlatmanızı ister. tıpkı pazarda olduğu gibi. yoksa zamanı geldiğinde her yalnız kalış bir uyaran olur ve güvensizlik duygusunu doğurur.
Psikoterapi asla öğüt vermek değildir. iyi hissetmek de değildir çoğu zaman. psikoterapide kötü olayları konuşur anlatır yorulursunuz, üzülürsünüz o anılara gömülürsünüz fakat bir hafta sonra o anıları hatırlamak artık acı vermez, etkilemez bile.
bazı çocuk tacizi vakaları ve daha büyük travmalar da sabırlı düzenli ve uzun bir süreç sonrasında bilinçaltından davranışlarımızı etkilemeyi bırakıp atmosfere karışır.
Sosyal fobi, panik atak ve depresyon için ilaç kullanılsa dahi psikoterapi olmazsa olmazdır.
