burda sevginin kutsallığından falan bahsetmeye niyetim yok. metroda gidiyordum sadece birden kafama dank etti. korkucak kadar saygı duydum sonra saygı duyduğum için korktum sevgi kavramından. sevgi öyle pembeler çiçekler böcükler kalpler değildi aslında. bişeyleri sevmediğin zaman herşey boka sarıyordu. sırf sevgi duyduğu için bişeyle ilgileniyordu insanlar, sırf sevgi duyduğu için farkında olmadan saygı da duyuyordu önemsiyordu, sırf sevgi duyduğu için kendinde kalıcı değişikliğe yol açabilecek etkenlere kucak açıyordu sırf sevgi duyamadığı için öfkelenip öfkesine engel olamayıp can alabiliyordu. sevgisiz insandı öldüren korkutan mutsuz olan umutsuz olan biri tarafından sevildiğini hissetmeyen ya da sevmeyen sevgi denilen ne yazık ki gözle göremediğimiz bu katı sıvı gaz hallerin hepsini kapsayan tuhaf madde ortamda azalıp artınca değişmeye başlıyordu herşey. sadece sevgiliye duyulan sevgi değildi bu madde börtü böcek nebat insan hayvan eşya ne varsa ve ona ne kadar birikmişse bu maddeden insanı ona göre bir insan yapıveriyordu. metro kapısı beklenmedik anda kapanır gibi olunca düşünmeden kapının arasına elini sokmaktı o anda sevgi. çok korkunçtu herşeyi değiştirebilecek güçteydi aslında atom bombasından daha etkiliydi sadece daha sevimli göründüğü için insanlar farkına varamıyorlardı. çalıştığı yerde bile sırf sevgi denilen o tuhaf madde ortamda yoğun diye başka bi yere geçmeyen insanlar vardı. sırf sevgi denilen o madde yoğun diye hayalkırıklığı yaşatmamak adına bulunduğu ülkeden çıkmayan insanlar. biraz dikkatli bakılsa sevgiyi ailesi, sevgilisi,komşusu,arkadaşı vs. hissetmeyen kişinin diğerlerinden farklı olduğu hemen anlaşılıyordu. tuhaf şekilde bu sevgi denilen meret iyileştirebiliyordu bile bazen şifa da veriyordu garip bi misyonu vardı ama simya gibi tam anlamıyla çözülememişti. sonra insanlar ortada bi dolabın döndüğünü anladı ama ne olduğunu bi türlü anlayamadı hemen etiketledi sınırladı tanımladı da rahatladı. aslında kocaman ve ağır yoğunluğu olan pembe sandığı bu bulutu..
