insanı hayattan soğutan buz gibi pamuktur.
önce gözlerini kaparsın. bunu gören hemşire sıkma kendini diye uyarır. eğer iğne kalçadan vuruluyorsa double sıçtın. çünkü artık iğnenin ne kadar yakınlıkta durduğunu göremiyorsun. sen tüm bu telaş içinde vücudunun soğuk ter atmaya başladığını fark edersin. biraz daha kendini sıkmak istersin, ama "iğne kırılır içinde kalır" efsanesi yüzünden onu da yapamazsın. gözlerini açmaya çalışıp kendini salar ve muhtemelen yarım saniye sonra iğneyi kıçında hissedersin. istemdışı kasılır vücudun bir anlık, sonra içinde ilerler iğne. hemşirenin eli hafifse çıkana kadar pek bir şey hissetmezsin. iğnenin "yağlı" olması da bir parametre sayılabilir. tam çıkarken bi "laaan" deme isteği uyanır içinde. ama diyemezsin. ardından pamuğu bastırırlar, artık bitmiştir. ama oturursam canım acır korkusuyla bir süre daha uzanırsın sedyede. o pamuk yok mu o pamuk...
