Umursamaz,kayıtsız,sevgisiz biri olup çıktım.hiç bir şey umrumda degil. anlamıyorum tüm bunlar ne zaman oldu yada nasıl başladı.dışarı çıkmıyorum sırf kimseyi görmemek için.kapının önüne bile.. bu çevrede uzun zamandır oturuyorum ve tanıdık çok, beni göremeyince eve geliyorlar. bende; anneme sürekli evde yok de,uyuyor de,banyo yapıyor de vs vs..hele içlerinde biri var yemin ederim tam bela agzıma sıçıyor.kafamın içine ediyor bunaltıkça bunaltıyor. konuştuğu zaman suratına kürekle vurduğumu hayal ediyorum.her neyse.. yaklaşan bir durum sevindiriyor beni. uzun zamandır beni dostu sanan biri var. sanıyor ki bende onu dostuyum. benim nasıl biri oldugumu keşke bilse onu zerre kadar sevmediğim. ama sayısız iyiliğim olmuştur.iki ay hastahanelerde bakmalar ,hastalığının farkına varmasını sağlamam,ona evimi açmam vs vs.(bunu yazarken kendimden nefret ettim ama itiraf işte)ama iş ona gelince teşekkür etmsine bile tahammül edemiyorum hemen kapatıyorum . umrumda değil.sevindirci olan ise bu kişinin gitmesi ve yllarca gelmeyecek olması.özleyecekmiyim? belki,belki de hayır.. hayır ,hayır ben kimseyi özleyemem ,sevemem, dost olamam. annemin dediği gibi taş kalpliyim.insanlarla bir arada olmaktansa bok böcüklerini seyretmeyi,kavak agaçlarının hışırtısını ,teyyareye bakmayı yeğlerim. herkes sosyal oldu çıktı bi asosyal bulsam öpüp başıma koyucam. artık kişilikler bozuluyor hele bi de kişilik yoksa.. çok kötü biriyim benim neyim var veteriner bey..
