türkiye'de algılanan haliyle ahlakı gerekli kılan tek şey dinler ve tanrı inancıdır. bunun dışındaki ahlak denilen asıl kavram için din olmazsa olmaz noktasında değildir. iç huzuru ve anksiyetelere yol açmayacak dengeli bir psikoloji için iyi olma hedefine sahip ateistler de azımsanmayacak kadar çok olduğu gibi faydacılık esasına göre topluma ters düşmemek için iyi olan kişiler de vardır.
bizlerin ahlaksızlık olarak algıladığı ortalık yerde cinsel eylemler, çirkin sözler ve hareketler diğer insanları sadece bunların yanlış olduğuna ve kafalarındaki doğru insan profiline yakıştıramadıkları için rahatsız eder. bu davranışların tüm topluma yayılmasının dünyada huzursuzluğa neden olup olmayacağı ayrı konu. diğer taraftan birisinin parasını, malını, emeğini çalmak, canı istediği için ve bundan dolayı cezalandırılmayacağını bildiği için bir insanı darp etmek, işkence etmek, öldürmek, hayvanlara eziyet etmek, kamu malına zarar vermek, tecavüz gibi eylemler de ahlak dışı olduğu gibi öncekilerin aksine tüm insanların yaşamına zarar verir. devlet otoritesinin güçlü olduğu ülkelerde insanlar huzur içinde yaşayabilirken otoritenin asayişi sağlamaya yetmediği ülkelerd (örneğin 10 yıl öncesinin azerbaycan'ı, afganistan, gürcistan, rusya gibi) bu gibi eylemlerin kat kat fazla yapıldığını biliyoruz. şunu kimse inkar edemez ki bir otorite altında olmayan insan kadar acımasız, onun kadar canavar hiç bir varlık olamaz. otoritesizlik altında bile iyi olmaya çalışanlar ya yaşlı, ya güçsüz ya da tüm insanrın belki en fazla %20'sini oluşturan iyilik sever mizaçlı insanlardırdır. yani bu durumda acımasızlık hakim olur. tüm bunlar ahlakın gerekli olduğunu gösterir, aynı zamanda insanın bozuk yüzünü gösterememesi ve ahlakın korunması için devlet veya din gibi korkutucu ve cezalandırıcı bir otorite gereklidir.
