''yaşandı bitti geçmişi bir kalemde silip atan, söylemesi kolay ama uygulaması mesele olan söz. yüzeyde bitti gibi görünse de çoğu şey, yaşandığı gibi çabucak bitmiyor aslında. insan içinde yaşatmaya devam ediyor bitişleri. etrafındakiler ne kadar konuşurlarsa konuşsunlar birisi hakkında, o birisini kendi tanıdığı biçimde hatırlamaktan kendini alamıyor, benim tanıdığım kişi bu değildi demekte inat ediyor. bitişleri bitiremiyor... sevgi, nefret, kin, aldanmışlık, terkedilmişlik duyguları ne kadar birbirine karışırsa karışsın üste çıkanın hep sevgi olması kalbin zalim bir oyunu mu diye düşünmeden edemiyor insan. bitişleri bitiremediğinden olsa gerek affetmeyi düşünüyor af dilemeye gelen olmadığı halde. insan aptal. ya da sevdikçe aptallaşıyor, kim bilir? önemli olanın insanın aptal olması. hatta insan öylesine büyük bir aptal ki devamlı neden diye düşünüyor. dili sussa yüreği, yüreği sussa ruhu haykırıyor ''neden neden neden ?! diye. insan gerçekten çok aptal. nedenleri bırakıp sonuçlara bakması gerektiğini göremiyor. insan içinin acısıyla öyle sarhoş olmuş ki bu acının hangi sonuca bağlı olduğunu göremiyor. kendi kalbini avutuyor yaşandı bitti diye. oysa bitmiyor, ya hep insanın içinde bir yara olarak kalıyor ya da diğer yaraların üstüne binmesiyle görünmez oluyor ... ama bitmiyor, bitemiyor. çünkü insan bitişleri bitiremiyor çoğu zaman. öyle söylendiği gibi olmak ya da olmamak mesele değil aslında, mesele ''bitişleri bitirmek''...
