yaşamın ciddiliğinden bir kaçış vesilesidir. sarhoşluk iyi de ayılmak olmasa keşke, hayat hep o her şeye gülünen, etraftaki herkese komedyen sıfatının yakıştırıldığı, dertlerin tasaların o kadar da önemli olmadığı, nereden çıktığı belli olmayan filozofik sözlerle nirvanaya ulaşıldığı anda kalsa. dün akşam bembeyaz havlumdaki şarap lekesine bakıp kahkahalar atabiliyorken şu an o lekeyi nasıl çıkaracağımı düşünmek zorunda kalmasam. veyahut dün dengemi kaybedip popo üstü düşünce şaşkın gülüşlerimle duvarları çınlatan ben bugün her oturduğumda ''popom mu morardı acaba lan çok acıyor'' diye söylenmesem. hayattan zevk alan, çocuklar gibi şen ve sakar halde yaptıklarıma ve yapacaklarıma aldırışsız kahkahalar atsam yaşam denilen şeyin eğlenceden ibaret olduğu düşünceme sımsıkı sarılsam...
işte hayat o zaman gerçekten yaşamaya değer bir şey olurdu..
