umursamamak.
olamazlar yapamazlar arasında sıkıştırılmışken, libidosuna söz geçiremeyen adamlar, farklı olmak ve sevilmek için beynini harcayan kadınlar, doğru denilenin ne olduğunu sadece kendilerinin bildiğine inanan yüce ebeveynler, mekan-zaman ikilisine bağlı olan dostluklar, anlattıkça nefret ettiğin eskiye dair insanlar bir de henüz tanıyamadığım bulamadığım insanlar var.
sorgulamakla geçen boktan bi hayatın geri dönüşüm kutusunda anılarım var, içimdeki insancıl yetilerin belki demeleri yüzünden silinmeyen.
herkes kadar kimine göre az çok derecenin ne önemi varsa hırpalanmışlığım var işte, ben çok ağlamak istiyorum bugün. yapamıyorum çünkü umursamazlığı benimsemişim bir kere, ve ben nefret edemiyorum. kimseyi eğlendirmek, kendimi konuştukça sevdirmek istemiyorum, suskunluğumla birilerine ait olmayı istiyorum. değil aşk sevgili dostluk aile falan değil söz ettiğim, ait olmak diyorum.
büyüteci öyle kendimden uzaklaştırdım ki farkedilmeyeni bulmak, üzerine yazılar yazmak, içmek, yazmak, okumak, içmek, belki biraz unutmak, yazmak, içmek,okuunutyaziçsevişokuunutiçsev.
kendimi motive edecek yalanlarım kalmadı ve bahsettiğim insanlara tahammülüm.
birazdan ışığı kapatıp uyuyacağım, sabah bu insanlara günaydın diyerek yine konuşacağım gülecekler beni övecekler, içten içe nefretle tanışmayı dileyeceğim, sonra konuşup güldürmeye devam edeceğim.
birisi suratımı asık görecek sırf merakını gidersin diye soracak noldu diye. bunları anlatsam facebook durumu değil ki beğensin yorum yapsın, iletişime alışık değil, dumur olduğu gibi benden uzak duracak.
diyeceğim yok bişey.
diyecek kafana takma geçer.
sonra ben yine konuşacağım sorgulayacağım, gülecekler, övecekler, sevecekler, bitecek.
garip biri diyorum lazım sanırım, o gelecek ben konuşacağım gülmeyecek, övmeyecek, susturacak ve ben olabildiğine ait olacağım.
