Umudu bitip tükenen, amacı olmayan, mücadelesini kaybeden, geceleri gündüzlerden daha çok sigara içen, günde 15 saat uyuyan, hayatta hiçbir şeyden zevk alamayan bir insanın düşüncesi olabilir bu. Ama anlamlı olan menzile ulaşmak değildir. Önemli olan menzile giden yoldur; yani mücadeledir. Değerli gözüken her zirve, ulaşıldığında değerini yitirir. Bu yüzden uzun bir yol seçmeli insan. Yani imkânsızı istemeli. Ve ulaşıldığında değeri kaybolmayan tek şey yoldur. Çünkü yol hep vardır. Ölene kadar. Ama ölünce bitecek tüm yollar. Bir gün öleceğiz. Bir gün öleceksek neden yaşayalım ki? Ha öleceğim günü beklemek ha öleceğim güne gitmek... Ama şu doğru ki: istemek ile yapmak arasındaki en büyük fark ölmek eylemine aittir. Madem yaşamak zorundayız -bir gün ölene kadar- yollarda yaşayalım.
