küçükken bi ara babaannem bize geldiğinde benimle yatardı. o zaman fena hastaydım gece öksürükten uyuyamazdım. kadıncağızı da uyutmazdım, o da bişey diyemezdi yazık ne desin. o da yetmez gibi dağınık yattığımdan ayağımı yanlışlıkla kadının platinli bacağının üstüne atıp dururdum. o günleri hatırlayıp da üzülürüm, içim cız eder. canım babaannem.
edit: o değilde ne kadan hissettiklerini kelimelere dökemeyen bi insanmışım ben ya.
