her insanda olması gereken bir korku aslında. ama bazen can sıkabiliyor.
yukarıda ki entryde geçen gibi ölümden korkmak değil de sevdiklerinin ölmesinden korkmak daha çok.
annemin, kardeşlerimin ölmesinden o kadar korkuyorum ki. onlara o kadar laf söylüyorum. çok acı laflar bunlar. ama bu fikir. haftada 3-4 gün rahat bunu düşünürüm. bazen biraz az düşünsem diyorum. annem eve geç geldiğinde mesela telefonda konuşmadıysak ödüm kopuyor. bazen de telefon çalıyor gündüz vakti annem evde yok. eyvah diyorum. öldü diyecekler sonra annemin sesini duyuyorum o zaman korkum geçiyor. sonra da acaba diyorum bunu düşünerek ölümü çekebilir miyim? olabilir mi böyle bir şey. sonra bir şekilde rahatlıyorum. hayatında hiçbir yakınını kaybetmemiş kişilerde pek olmaz bu korku. ya da bu kadar yoğun diyelim. allah sevdiklerimize uzun ömürler versin.
