çocukluğumuzda sıkça oynamış olduğumuz bir oyundu ebelemece, biri ebe olurdu, sanki cüzzam bulaşmış ve kurtulmak istercesine diğerlerini ebelemeye kalkışırdı koşarak halbuki farkında değildik ki ebe olmaktan da cüzzam olmaktan kurtulamayacağımız gibi kurtulamayacaktık. hayat bir ebelemeceden ibaretti aslında, önce sen ebe olurdun, başkasını ebe yapardın, sonra 5-10 kişiye ebelik geçtikten sonra eninde sonunda yine sen ebe olurdun, hayatın aslında böyle bir kısır döngüden ibaret olduğunu büyüyünce anladık bizler.. aslında şu şiir ebelemeç oyununu çok güzel anlatıyor bizlere:
sen de bu oyunun bir parçasısın, hayatta var olduğun her saniye
gel sen de katıl aramıza oyna bizimle en tatlısından ebelemece
alışırsın belki hayata, hayatın kısırdöngüsüne bu şekilde
"ebe, ebe, ebe" diye diye son nefesimize kadar yaşarız hep birlikte.
sen de gel oyna bu oyunu korkma hayat daha acımasız oyunlardan
biraz pratik yap ne çıkar sanki hayatın ucundan ısırmaktan
sürünürsün yaşam boyu eğer bu oyunu bizimle oynamazsan
"ebe, ebe, ebe" diye diye savruluruz hayatın son demlerine;
"ebe, ebe, ebe" diye diye son nefesimize kadar yaşarız hep birlikte..!
