"efendim ayda 400 tl maaşa razıyım, sigorta olmasa da olur." diyen otuzlu yaşlarında bir kadın kapımı çaldı bugün... işletme mezunu, ingilizce biliyor ve de hayatının bir kaç senesini yurt dışında geçirmiş * . önceden çalıştığı emlakçıda da 400 tl alıyormuş, yazıyla dört yüz tl... emlakçı batmış, bu iyi eğitimli diyebileceğim insan da o azıcık paradan bile mahrum kalmış. ulan bazen kendime sövüyorum. akılsız, gereksiz, yeni yetme zamanlarımda, seneler öncesinde akşam yemeğine harcadığım para ile insanlar günümüzde geçinmeye, insani ihtiyaçlarını sürdürmeye çalışıyorlar! bu saatte ofiste kalma sebebim oldu kendisi. o'na iş bulmaya çalışıyorum rica minnet... yaşadığı hayat o'nun ayıbı değil, baktığı annesinin hatası hiç değil... ben de buraya yazarak aslında hepimizin başından geçenleri, tanığı, aktörü olduğumuz şu bitmeyen senaryoyu sanala dökmüş oluyorum. peki bu hataya kim bir son verecek? ben mi, sen mi?
