aynı totemi uygulamış olan beni ağlatan videodur. sezon boyunca tek bir maç bile kaçırmadan tribünde yerimi aldım fakat bu son maça yüreğimin dayanamayacağını bildiğim için atladım arabaya ve anlamsızca sürdüm sağa sola. maçtan haber almamak için telefonumu bile kapattım. bir ben, bir araba, bir de yollar... maçın bitiş saatiyle birlikte eve doğru yol aldım. çarşıda sevinen galatasaraylıları görünce nasıl ağladığımı ben bile bilmiyorum. dışardan nasıl gözüküyordum hiçbir fikrim yok. bu videoyu izleyince yine ağladım çünkü gördüm ki yalnız değilmişim ben. hiç tanımadığım ama aynı anda aynı duyguyu paylaştığım insanlar varmış.
