izlenesi tekrar tekrar izlenesi film.
miles karakteri hiç konuşmasa,sadece oynasa yeriydi. mimiklerinden her şeyi anlayabilirdik çünkü.
bıkkınlığı,yorgunluğu,sadece başkaları için uğraşmanın kendi hayatını nasıl etkilediğini, belki de tutunamamayı.
arabaya kaza süsü vermek için bilerek ağaca çarpmalarını, miles'in koca şarap çanağını alıp içtiği sahneyi de unutmayalım tabi.
he bide şu diyalogları:
-ağlamadım,bostonda ki aile mezarlığında gömülmesini izlerken bile hiç ağlamadım.kendi cenazem olduğu düşüncesinden kurtulamıyordum.
ve insan bu durumda ağlamaz.
birde eski karısının hamile olduğunu söyledikten sonra miles'ın o mutlu kalabalığa dönüp bakması hafızama kazınan sahne oldu.
