hele bir de yavru ise içinizde şefkate dair ne varsa alt üst eden kedidir. eve tam girecekken açlıktan mütemadiyen miyavlayan bir kedi sesi takılır kulağınıza. etrafınızı kolaçan edersiniz. işte oradadır. usulca yanına yaklaşır ve onunla ses tonunuza şirinlikler katarak konuşmaya başlarsınız. masum bakışları beyninize adeta çakılır. onu orda koyveremezsiniz. hemen bakkal amcadan bir paket süt alınır. ziyafet elbet bu şirin kediciğin en tabii hakkıdır. önüne sürdüğünüz sütü iştahla yemesi sizi de keyiflendirir. nerde ulan bunun annesi diye bir yandan da söylenirsiniz. her zaman ilk sorgulanan anneler olacaktır bittabi. yalnızdır. kimsesizdir. zaten o sıralar kıyısından tutunduğunuz hayatta, bonkörce tükettiğiniz gülümseyişlerinizin bir kez daha yüzünüze yayılmasına sebebiyet verir bu kedicik. karnını doyurduğunda onu incitmemecesine ellerinizin arasına alır ve kucağınıza koyarsınız. üşümüştür. ısınması lazımdır. karnının doyması ve kurulduğu sıcak kucak (övünmek gibi olmasın) hasebiyle göz kapakları ağırlaşmaya başlamıştır. bu ahvalin verdiği huzuru anlatmak için düşündüğünüz her kelime kifayetsizdir. bir kediciktir o an iç huzurunuza sizi kavuşturan. ''ulan kimsenin yapamadığını sen mi yapacaktın'' der minik bedenini farkettirmeden, ona kıyamadan okşarsınız. '' kediler nankördür'' tezini bir anda çürütürsünüz kafanızda. zira bu minik kedi ona yaptığınız güzelliğin mükafatı olarak uzun zamandır aradığınız huzurunuza kavuşturmuştur sizi. daha ne olsundur. özledim lan.
