entrylerin çoğunlukla okunmadığı gerçeğine paralel olan gerçektir. zira okumayı bile bir külfet olarak görüyoruz. başına bir de sonuna bakıyoruz dişe dokunur bir şeyler var mı diye. geleneksel türk tembelliğine kurban ediyoruz güzelim entryleri. halbuki içlerinde belki de bizi çok derinden etkileyecek anlamlı cümleler, fikirler gizli olabilir. belki tam da bizim gibi düşünüyordur yazar, yüzümüzde bir gülümseme oluşur, mutlu oluruz. çok ilginç bir şey öğreniriz belki hayretler içinde kalarak. kitabevinden kitap alırken bile "ince" olmasını şart koşuyoruz ki dünyanın hiçbir yerinde bu tarz bir fobi yok: kalın kitap fobisi. velhasıl bu entrynin bile sonuna kadar okunmayacağını bilerek, son sözümü söylüyorum; okuma seviyemiz yükselmedikçe, okur yazar oranı artmadıkça, yazılanlar okunmadıkça bu gerikalmışlıktan kurtulmamız imkansız!
