şarkılar söyleyip ıslıklar çalarak yeni avlar aramaya başladık, çıktığımız yolda attığımız her adımda başkalarının yemi olup başkalarını yem olarak kullanıyorduk.
kurumuş göllere daldırıp oltalarımızı saatlerce içi bomboş hiçlikler yakalıyorduk ve en büyük eğlencemiz: hiçliğin dişlerinden yaptığımız kolyeleri çocuklarımızın boynuna asmak oluyordu.
siyah yün şapkalar, buz mavisi paltolar ve içi yünlü botlarımızla hiç üşümüyorduk.
her yeni av kalın bir koruma kalkanı idi bizim için.
biraz yün, biraz para, biraz kan, biraz et için yapamayacağımız şey yoktu.
bu yüzden yaptık.
avuçlarımızın içinde duran şeffaf dişler gibi birer birer kaybolacak her şey zamanla ama biz henüz bunun farkında değiliz.
