nisan ortasında bir sabah, hava buz gibi, hatta kar yağmış geceden çankaya'ya. samanpazarı'ndan bakınca çankaya sırtlarından görünüyor bembeyaz çatılar. cam gibi karşı taraf. tüm karşı taraflar böyle net midir bilinmez; istanbul'da anadolu'nun karşısı, izmir'in karşıyakası; ölümün karşı yakası ne durumdadır gidenler için? Kalanların ruhunun tam karşısı? ince çizgiler var hayatta, ruhun karanlık yerlerinde de. ölümle yaşam arasında ve delilikle akil olmak arasında.tesadüfen aklımızın sahibiyiz belki şu an ya da küçük bir şansın eseri hayattayız. korunaklı mıdır çizgiler? hayır! olmalı mıdır? belki. biri insanlığı kurtarsın; hafıza temizliği mümkün olsun artık, dip köşe, köşe bucak; ve zaten 'doğarken ağladı insan; bu son olsun, bu son!'*
