insanın ömründen ömür götürür. değersizleştirir, kendi evinizde fazlalık gibi olursunuz, sizi besleyen büyüten ailenizin yanında kendinizi huzursuz hissedersiniz, çocuk değilsinizdir, evde bulunmanız, sabah geç uyanmanız, her şeyiniz batar, veya size öyle gelir. özsaygınızı yitirmeye başlarsınız, değersizleşirsiniz, başkalarının sıradan gördükleri şeyler sizin büyük hayalleriniz olur.
Zordur işsizlik, ama bişeyler öğretir düzgün adama. ilerde iş bulunca işsiz insanları ayıplamamayı öğretir, "gitsin limon satsın" diyen dangozlardan olmamayı öğretir, bir işsize akıl vermenin aslında o kadar da iyi bişey olmadığını öğretir, işsiz adamın ruhunun ne kadar hassas olduğunu bilirsiniz. misal ben işsiz adamın yanında işten güçten paradan puldan bahsetmem konuyu açmazsa. asla şimdilik şurda şu inşaat işi var git idare et diye saçma sapan akıllar vermem, üniversite bitirmiş adama koyar böyle şeyler, iş beğenme meselesi değil de, insanın onca emekten sonra böyle şeyler duyması karşısında yaşadığı travmayla nasıl gitsin o işlerde çalışsın be dostum, kendini o adamın yerine koy...
Bir şey daha öğretir işsizlik, iş bulup çalışırken yaşadığınız o anki gerilim stres ve yorgunluğun içinde geçmişinizi düşünürsünüz ve geldiğiniz noktayı tekrar kontrol edersiniz, kendinizi bi yerden bi yere gelmiş hissedersiniz, yaptığınız işin verdiği gerginliği bir nebze alabilir.
Mütevazi olmayı öğretebilir işsizlik, kimseyi ayıplamazsınız parasız diye, sonradan zengin bile olsanız hep içinizde bi yerde o günlerin acısı durur sanki, yardımsever filan olabilirsiniz.
Ama nalet bişeydir işsizlik, bu ülkeyi yönetenler, hangi parti olursa olsun, bir tek işsiz gencin güne acı içinde uyanışının vebalini öbür dünyada ödeyemeyeceklerdir, işsizliğin bahanesi olamaz, hangi ekonomik model olursa olsun 20 yaşını geçmiş, hatta 30 a dayanmış, çalışma azmindeki bir insana iş bulamıyorsa bu sistem yazıklar olsun demek gerekir.
Acıdır işsizlik, bazen ölmeyi daha çok istersiniz bu yüzden. çok koyar er kişiye.
