acı bir gerçek var: vietnam tüm dünyanın unutulmuş halklarının umudunu, özlemini temsil eden bir ulus trajik biçimde yalnızdır. bu ulus, güney'de pratik olarak misilleme yapma olanağına sahip olmaksızın ve kuzey'de az bir savunma olanağıyla abd teknolojisinin kudurmuş saldırılarına katlanmak zorundadır — ama herzaman yalnızdır.
bugün dünyanın tüm ilerici güçlerinin vietnam halkıyla dayanışması, roma arenalarındaki gladyatörleri alkışlayan pleplerin acı ironisine benzemektedir. sorun, saldırının kurbanına başarı dilemek değil, onun kaderini paylaşmaktır; kişi, zaferde ya da ölümde onunla olmalıdır.
vietnam halkının yalnızlığını tahlil ederken, insanlığın bu mantık dışı anında zangır zangır titriyoruz.
abd emperyalizmi saldırganlıktan suçludur; cinayetleri akılalmazdır ve tüm dünyaya yayılmıştır. baylar, bunu hepimiz biliyoruz! vietnam'ı sosyalist dünyanın yenilmez bir parçası durumuna getirmek için belki dünya çapında bir savaş tehlikesinin göze alınabileceği, ama kuzey amerika emperyalistlerinin de bir karara zorlanacağı hüküm anında tereddüt edenler de suçludur. sosyalist kampın iki büyük gücünün temsilcileri tarafından bir süreden beri devam ettirilen bir sövme ve çelmeleme savaşını sürdürenler de suçludur.
onurlu bir yanıt bulmak için kendi kendimize sormalıyız: vietnam tecrit edilmiş midir, edilmemiş midir? bu kavgalı iki güç arasındaki tehlikeli denge durumu korunmalı mıdır?
ve bu halk ne büyük bir halktır! bu ne cesarettir, bu ne metanettir! bu mücadele dünya için ne dersler içermektedir!
başkan johnson'un patlamaya hazır bir güç olarak hergün büyüyen keskin sınıf çelişkilerini törpülemek için gerekli bazı reformları ciddi olarak düşünüp düşünmediğini daha uzun bir süre bilemeyeceğiz. gerçek şudur ki, şatafatlı "büyük toplum" adı altında ilan edilen gelişmeler vietnam kanalizasyonunda boğulmuştur.
en büyük emperyalist güç, yoksul ve azgelişmiş bir ülkenin kendi bağırsaklarında yarattığı kanamayı hissediyor; onun efsanevi ekonomisi savaşın yükünü hissediyor. artık, kendi tekelleri için, cinayetler kolay bir iş olanağı olmaktan çıkıyor. hiçbir zaman yeterli sayıda bile olmayan savunma silahları, vietnam'ın bu olağanüstü askerlerinin, ülke ve toplum sevgisi ve eşsiz cesaretleri dışında sahip oldukları herşeydir. ama emperyalizm vietnam'da inatla çırpınmakta, bir çare bulamamakta ve endişeyle onu bu tehlikeli durumdan kurtaracak birini aramaktadır. bundan başka kuzey'in ortaya koyduğu "dört nokta" ve güney'in "beş nokta"sı emperyalizmi çatışmayı daha fazla sürdürmek zorunda bırakarak köşeye sıkıştırmaktadır.
herşey, yalnızca dünya çapında savaşı çıkmadığı için barış adı verilen bu kararsız barış durumunun, abd'nin kabul edilmesi olanaksız ve değiştirilemez adımlarıyla yıkılma tehlikesiyle karşı karşıya olduğunu göstermektedir.
ve biz, dünyanın sömürülen halkları, ne rol oynayacağız? üç kıtanın halkları vietnam'a dikkatlerini yöneltiyorlar ve onun verdiği dersleri öğreniyorlar. insanlığın, emperyalistlerin savaş tehdidiyle yaptıkları şantaja yanıtı savaştan korkmamaktır. halkın genel taktiği, çatışmanın olduğu her yerde bu çatışmanın içinde yer almak, sürekli ve kararlılıkla düşmana saldırmak olmalıdır.
bu zayıf barışın ırzına geçildiği yerlerde bizim görevimiz nedir? ne pahasına olursa olsun kurtuluşumuzu kendi kendimize sağlamaktır.
bu dünya panaroması çok karmaşıktır. kurtuluş mücadelesi, kapitalizmin çelişkilerinin yeterince geliştiği, ama emperyalizmi izlemeyen ya da emperyalist yola başlayamayacak kadar görece zayıf olan eski avrupa'nın bazı ülkelerinde henüz başlamamıştır. onların çelişkileri yakın bir gelecekte patlama noktasına ulaşacaktır ama onların sorunları ve bunun sonucu olarak onların çözümleri, bağımlı ve ekonomik olarak azgelişmiş ülkelerin sorunlarından ve çözümlerinden farklıdır.
emperyalist sömürünün temel alanı azgelişmiş üç kıtadır: amerika, asya ve afrika. her ülke kendi ayırıcı özelliklerine sahiptir, ama bir bütün olarak her kıta belirli bir bütünlük gösterir.
