son dünya savaşının bitimi üzerinden yirmibir yıl geçti; çeşitli yayınlar her dilde japon yenilgisiyle simgelenen bu olayı kutlamaktalar. farklı kamplara bölünmüş dünya üzerinde görüntüsel bir iyimserlik havası hüküm sürmekte.
dünya savaşı olmaksızın yirmibir yıl ; bu, aşırı cepheleşmeler, şiddetli çatışmalar ve ani değişimler süresinde çok önemli gibi görünmektedir. ancak uğrunda savaşmaya hepimizin hazır olduğu bu barışın pratik sonuçlarını (sefalet, dünyanın büyük bölümlerinin aşağılanması ve gittikçe artan sömürü) tahlile girişmeden, bu barışın gerçek barış olup olmadığı sorusuyla karşılaşıyoruz.
bu notların amacı japonya'nın teslim olmasından beri birbirini izleyen çeşitli yerel çatışmaların ayrıntılı bir sergilenmesi değildir; görevimiz bu görüntüsel barış yıllarında yapılan sayısız ve giderek artan iç savaşların bilançosunu çıkartmak da değildir. bu gereksiz iyimserliğe karşı, kore ve vietnam savaşlarını örnek vermekle yetineceğiz.
ilk olayda, ülkenin kuzey bölümü vahşi savaş yıllarından sonra kendini bomba çukurlarıyla kaplı, fabrikasız, okulsuz ve hastahanesiz, on milyon nüfusu barındıracak herhangi bir sığınaktan yoksun, modern savaş olayını tanıyan korkunç bir harabeye dönüşmüş buldu.
birleşmiş milletler'in itibarsız bayrağı altında, birleşmiş milletler'in askeri yönetimi altında bir düzine ülke, abd askerlerinin büyük ölçüde katılımıyla bu savaşa girmişler ve güney kore halkının topların hedefi olarak kullanılmasında görev almışlardır. diğer taraftan, kore ordusu ve halkı, ve çin halk cumhuriyeti gönüllüleri, sovyet askeri aygıtının ikmal ve desteğiyle donatılmıştı. abd, termonükleer silahlar dışında, sınırlı ölçüde bakteriyolojik ve kimyasal silahlar da dahil, tüm imha silahlarını denemiştir.
vietnam'da, bu ülkenin yurtsever güçleri üç emperyalist güce karşı kesintisiz bir savaş yürütmüştür: hiroşima ve nagasaki'nin bombalanmasıyla ortaya çıkan yıkım altındaki japonya; çinhindi sömürgelerini bu yenilgiye uğramış japonya'dan geri alan ve zor zamanlarında verdiği sözleri tutmayan fransa; ve mücadelenin bu son aşamasında birleşik devletler.
bütün kıtalarda sınırlı çatışkılar vardı; oysa amerika kıtasında, küba devrimi alarm işaretleriyle bu bölgenin önemi üzerine dikkati çekinceye kadar, uzun süre yalnızca başlangıç halindeki kurtuluş mücadeleleri ve askeri darbeler vardı. küba devrimi emperyalistleri öfkelendirdi ve sonunda, önce domuzlar körfezi'nde ve sonra ekim krizi'nde kıyılarını savunmak zorunda kaldı.
bu son durumda, küba sorunu yüzünden abd ile sovyetler arasında bir çatışma çıksaydı, sonuçları tahmin edilemeyecek bir savaşa neden olabilirdi.
ama bugün tüm çatışkıların odak noktası çinhindinde ve buranın sınır bölgelerinde bulunmaktadır. laos ve vietnam abd'nin tüm gücüyle içine girdiği bir iç savaşla sarsılmaktadır. öyleki tüm bölge patlamaya hazır bir bomba gibidir.
vietnam'daki çatışma çok keskin bir özellik kazandı. amacımız, bu savaşın bir kronolojisini vermek değildir. biz, sadece bu örneği anımsatmak ve kilometre taşlarını işaret etmekle yetineceğiz.
1954'deki dien bien phu yenilgisinden sonra, cenevre'de, ülkenin iki ayrı bölgeye bölünmesini; vietnam'da hükümeti kimin kuracağı ve ülkenin nasıl birleştirileceği konularında 18 ay içinde seçimlerin yapılmasını içeren bir anlaşma imzalandı. abd bu belgeyi imzalamadı ve kendi imparatorluğunu kurmak için, fransız kuklası bao dai'nin yerine kendi amaçlarına daha uygun birini geçirmek için manevralara başladı. bu kişi de, herkes tarafından bilindiği gibi, emperyalizm tarafından suyu sıkılmış limon misali bir trajik sonu olan ngo dinh diem'di.
antlaşmanın imzalanmasından sonraki aylarda halk güçleri kampında çok büyük bir iyimserlik hüküm sürmekteydi. anti-fransız direniş karşısındaki son dayanak noktası parçalanmıştı ve cenevre anlaşmasının tümüyle uygulanmasını bekliyorlardı. ama yurtseverler, abd'nin tüm hile yöntemlerini kullansa bile seçimlerde kendi isteklerine uygun bir sonuç çıkmayacağını hissettiğinden seçime izin vermeyeceğini kısa sürede anladılar. ülkenin güneyindeki çarpışmalar yeniden başladı ve tedrici olarak her tarafı kapsayan bir yoğunluk kazandı. bugün abd ordusu, tüm savaş gücünü yitiren ve sayıca azalan kukla ordunun yerine yarım milyonu aşan istilacı bir gücünü sürekli artırmaktadır.
geçen iki yıl boyunca abd, vietnam demokratik cumhuriyeti'ni sistemli bir biçimde bombalamaya başladı; diğer taraftan güneyin savaşkanlığını altetmeye ve güçlü bir konumda konferans masasına oturmaya çalışmaktadır. başlangıçta bombardımanlar az çok sınırlandırılmıştı ve kuzeyden geleceği varsayılan provokasyonlara karşı önlem adı altında sunuluyordu. sonraları bombardımanlar yoğunlaştırılarak ve artırılarak ülkenin kuzey kesimindeki her türlü uygarlık izini yoketmeyi amacıyla abd hava kuvvetleri tarafından büyük bir saldırı başlatıldı. bu ünlü "tırmanma"nın son perdesiydi.
yankee dünyasının maddi özlemleri, vietnam uçaksavar birliklerinin bitip tükenmez savunmalarını, düşürdükleri sayısız uçağı (aşağı yukarı 1700) ve sosyalist ülkelerin savaş yardımlarını saymazsak, büyük ölçüde gerçekleşmiş bulunuyor.
