3 yaşındaki bir çocuğa "al bak düdük" denilerek verilir bu. çocuk ağzına koyup gülücükler saçarak boyuna öttürür düdüğü. lakin o aynı zamanda şekerdir de. birazdan eriyecektir. nitekim şeker gittikçe küçülür ve artık öttürülemez hale gelir. çocuk kabullenmek istemez bu durumu ve üflemeyi sürdürür. ama nafile. işte gözlerden akan yaşlarla da desteklenen feryat o zaman duyulur: "anne düdüüüüük!". bakkaldan sırf eskiyi hatırlattığı için "ulan hâlâ var mı bunlardan?" denilerek yalnızca bir adet alınmıştır o düdüklü şekerden. çocukla karşılaşınca da cepten çıkmıştır. bakkal da başka şehirde kalmıştır. yani ikinci bir düdüklü şeker ihtimali yoktur. o yüzden çocuğun yanında bulunan annesi olumlu bir cevap veremez: "oğlum yedin ya sen onu. gitti düdük.".** çocuğun ağlaması şiddetlenir ve bu esnada da sinirden olsa gerek düdüklü şeker katır kutur yenir.
