Dehşet verici değil ama o an öyleydi. Bizim evdeki yemek masasının sandalyeleri böyle ararlıklı aralıklıydı, parmaklık gibi. nerden aklıma geldiyse sandalyeye soktum kafamı. Sonra geri çıkaramadım. Uzunca bir zaman çıkaramadım boynumda sandalye asılı kaldı. Bir ayağa kalkıyorum sandalye de benimle kalkıyor. Sonra abim kahkahalar atarak annemi çağırdı. Bense hala boynumda sandalye ile duruyordum. Korkmuştum iyice. Annem de uzun süre çıkarmak için uğraştı. Bir taraftan da bağırıp çağırıyordu. Artık yorgun düşmüştü ve hala çıkaramamıştı kafamı sandalyeden. Çok sinirlenmiş olacak ki sandalyeye tekme attı ben de sandalye ile birlikte uçtum. Abim hala gülmeye devam ediyordu. Pislik. Sandalyenin tahtalarını kestilerde öyle kurtuldum.
