olayın baş kahramanı selim in aşağılanma kompleksi ile psikopatlığın dibine vurduğu başyapıttır. biz hep selim ve tayfasını eleştiriyoruz ama çevrede o kadar züppe ve şımarık zengin çocuğu varki bir anda içimize selim ve tayfası kaçabiliyor, biz de o eleştrdiğimiz psikopatlara dönüşebiliyoruz.
dün akşam "istanbul sapphire" e fotoğraf çekmeye gittim. gözlem ve fotoğraf alanında fotoğraflarımı çekerken yan masada oturan sevgililerde (barda filmindeki üniversiteli tayfa) fısıldaşmalar başladı. ben deklanşöre bastıkça hanım kız kafasını hızla çeviriyor ve şahsıma nefretle bakarak "öff pöff" sesle çıkarıyor. (nereden geldi bu hayvan ne güzel eğleniyorduk, niye alıyolar bu fakir kıroları) tabi ben bu olayı görmezden, duymazdan ve anlamazdan geldikçe bunlar fısıldaşmaya devam ettiler, şahsıma nefretle ve aşağılamayla baktılar. o kadar sakin ve olgun bir yapım olmasına rağmen içimdeki nefret körüklenmeye başladı ve acaba? (sizin amınıza korum lan yavşaklar) demeye başladım. sonuçta bir kıvılcım bekliyordum onları sikmek için. basılan damarım belki beni selim e dönüştürebilecekti. ama ses çıkarmadım. bir hamle ile onların amına koyabilme imkanım olmasına rağmen sessizce oradan uzaklaştım. kim bilir arkamdan neler konuştular ama ben bir şey yapmadım.
olayın özü kimseyi yadırgamamak, kimseyi hafife almamak, kimseyi maddiyatından dolayı yargılamamak gerekir. yoksa bir gün siz de selim in kucağına düşebilirsiniz.
