bugün ibn-i sina'ya gidip kök hücre ve ilik bağışı için başvuru yaptım. sonra gittim organlarımı en son da kadavramı bağışladım sözlük. kendi çapımda gün boyu yaşadığım mutluluğu arkadaşlarımla paylaştığımda bi çoğu aşırı derecede rahatsız oldu. hadi onları geçtim de anneme söyleyince oturdu 1 saat ağladı ya. ölücekmişim gibi hissetmeye başladım sayelerinde. öldüm de yasımı tutuyolar sanki. töbe töbe dinimiz. noluyo yahu? ben 120'ye kadar yaşamayı planlıyorum daha.
