gün tüm sıkıcılığı ile akarken; ben, uykuya muhtaç ve baş ağrısı çekerken; telefonun titrediğini fark ediyorum.
mektup simgesi belirivermiş ekranda, kesin operatör mesajıdır diyorum ve bakmıyorum.
gün tüm sıkıcılığı ile akarken; aklımdan bir sürü şey geçiyor. bazen şaşmıyor değilim; "saniyede bu kadar şey nasıl ilerleyebiliyor aklımın köşesinde bucağında?" diye..
kötü birkaç haber geliyor kulağıma, düşünmek istemiyorum ve kütüphanedeki masaya teslim ediyorum kollarımı ve arasındaki başımı.
gün tüm sıkıcılığı ile akarken; kafamı kaldırıyorum, insanlar.. her şeyiyle, en çok da telaşları ile..
telefonu alıyorum elime, açıyorum mesajı, beklentisiz.
---------------------------------------------------------------------- Kimden: Babam Mesaj: "Benim canım kizım seni cok seviyorum"
-----------------------------------------------------------------------
gözüme toz kaçıyor, burnumun direği sızlıyor.
sever babam beni, biliyorum. "nereden esti?" diye sormak istemiyorum.
gün tüm duygusallığı ile akarken; anlıyorum ki hiçbir adamın sevgisi, babamınkinden kıymetli olamayacak. hiçbirinin özene-bezene yazdığı sayfalar, mesajlar, babamın pek beceremediği halde mesaj yazarken ki emeği kadar değerli olmayacak.
babacığım, bir bilsen şu yaramaz kızın seni ne çok seviyor, bilsen-bilebilsen.
