sol hareketin güçlü olduğu 1980 öncesi, "devrimci ahlak" çerçevesinde, amerikan malı kullanmak eleştirilen bir hareketti. ama, aslında şekilsel bir öneme sahip olan cola içip içmemek değil, coca-cola'nın simgelediği emperyalizme ve faşizme karşı mücadele edilip edilmediği önemliydi. bu mücadelenin nice acılara ve nice canlara mal olarak verildiği türkiye solunun tarihinde yazılıdır.
öte yandan, komünistleri bu yönde eleştiren muhafazakarların, yeni dünya düzenine göbeğinden bağlı muhafazakar görünümlü yeni zengin sınıfının, küresel sermayeye kapılarımızı sonuna kadar açtığını, halka ait olan kamu kuruluşlarını üç otuz paraya kapitalistlere sattığını ve ülkeyi küresel kapitalizmin açık pazarı, ucuz işgücü cenneti ve sömürü alanı haline getirdiğini, öte yandan görgüsüzce kapitalist tüketim tarzını benimsediğini görmezden gelmeleri, ideolojik yakınlık duygusunun gözlerini perdelemesinden ötürüdür.
ancak gerçeği gören siyasal islamcılar da vardır: siyasal islamcıların arasında da sınıfsal çelişkilerin doğduğu ve bir kesiminin "antikapitalist müslüman gençlik" gibi örgütlenmelere giderek ideolojik bir farklılık ortaya koydukları 1 Mayıs 2012 kutlamalarında görülmüştür.
sınıfsal çelişki, sınıflar varlığını sürdürdüğü müddetçe ortadan kaldırılması imkansız olan ve diyalektik materyalizmin açıkladığı bir antagonizmadır.
bu arkadaşların, sosyalist solu enti püften ezberci, sığ ve sıkıcı argümanlarla eleştirecekleri yerde, kendi içsel çelişkilerini görüp eleştiriyi doğru kanalda yapmaları daha doğru ve halktan yana bir tavır olacaktır.
