genellikle oyunculardan hiçbiri tanımaz bu garip adamı, adam sessizce bir köşeye çekilir, açar birasını sanki lig maçını izler gibi seyre dalar, kese kağıdına sardığı fıstıkları meze yapar kendine, yalnızlık çoğumuzu sıkar ama bazılarını da kanser gibi sarmıştır kurtuluşu da yoktur, bu insanlar sadece alış veriş yaptığı insanlarla zoraki diyaloglar kurarlar,
onların haricindeki insanlarla iletişim kuramazlar, öfkelerini de içlerinde yaşarlar, sevinçlerini de, halı sahada atılan bir gol bile onu mutlu etmeye yetebilir çünkü hayatta başka eğlencesi yoktur, tanımadığı gençlerin maçlarını izlemek onların sahada ki hırslarını, gol sevinçlerini paylaşmak ona huzur verir yalnızlığını unutturur, ama onun bu mutluluğunu kimse anlayamaz çünkü onu sadece parkta bira için adam olarak tanımışızdır, içinde kopan fırtınalardan haberimiz olmadan rüzgarda savrulan saçlarının ne kadar yağlı olduğunu düşünür ondan nefret ederiz, onunda bir zamanlar çocuk olduğunu, hayalleri olduğunu ve nasıl bu durumlara düştüğünü umursamadan hakkında fikir yürütürüz sonrada acımadan yaftalar vebalı muamelesi yapar bir selamı bile çok görürüz, hayat değil de insanlar çok acımasız oluyor, bir selam bizim için çok şey ifade etmezken bazıları için yaratıcıdan gelen ışık gibi huzur verici ve yaşam dolu etki yapıyor.
