büyüdükçe küçüldüğümüzü yüzümüze sert şekilde çarpan, stephen king'in the body adlı kitabından uyarlanan güzel bir film. aslında filmi bitirdikten sonra silmeyi düşündüm. bana çok basit gelmişti çünkü. ama bir iki ay sonra tekrar izleyince o filmdeki büyüyü keşfettim. meğer ki film öldüğünü sandığım ve diriltmek için çok uğraş verdiğim hayatımı anlatıyormuş. aslında o hayat ölmemiş, sadece tozlardan görünmüyor hepsi bu. film çok sade, renksiz ve sessiz. hüzün atmosferi hakim filmde. bu hüzün ve yalnızlık, özellikle de yalnızlık havasını son sahnede iliklerime kadar hissettim. ilkokul arkadaşlarımı hatırlattı bu film. meğer onları ne kadar da çok özlemişim. özlem devreye girince hep zamana saldırıyorum, kainatın en büyük katili olan zamana.
