şiirsel öykünün duygusundan etkilenmiş bir okuyucu olarak; okurken insanda yarattığı hissiyattan bahsetmek isterim. attila ilhan'ın memleketi, zencefil kokulu, güzelim izmir; aylardan nisan; yalnız ve yorgun bir adam; tüm hayatından süzülüp ona yarenlik eden şairler ve unutulmaz dizeleri; emektar daktilosu ve sevilen ama sevmeyi pek bilemeyen tomris hanım.
yalnızlığın tüm kokusu her satırda azar azar insanın içine doluyor. herşeye hatta kendine rağmen bir yalnızlık bu ve çok şiirsel. içinde izmir ve attila ilhan olan bir şey ister istemez güzeldir zaten. ancak yirmibeşinci kısım, şairlerin yalnızlığını kahramanında içselleştirdiği için; lirik bir anlatımla bu yalnızlık, yalnızlık sarhoşluğu olarak okuyucuya da sızmakta. benim en sevdiğim bölümlerden birisi ise; böylesi yalnız bir adamın, kedi tomris hanım ile kadın, belki de bir zamanlar sevdiği ya da hala sevdiği kadın, arasında kurulan bağ; metaforik anlatım. bu çok hoşuma gitti. belki de ; 'biR'i hiç geçmedi' dediği, ve hazin son:
duygulara hitap eden şiirsel bir hikaye; şairlere, unutulmaz mısralara gönül vermiş okuyucunun çok seveceği şairler geçidi şeklinde yalnız bir adamın belki de tüm hayat hikayesi.
