kimileri tarafından bir hastalık olduğu ve yıpratıcı bir dürtü olduğu ifade edilen duygudur.
kimileri tarafından da erdemli bir insanın olmazsa olmaz vasıflarından biri olarak nitelendirilmiş duygudur.
her iki yaklaşımın da doğruluk payı vardır.
lakin bu kadar zıt yaklaşımlar, nasıl oluyor da aynı anda doğruluk taşıyabiliyor ve kabul görebiliyor?
nasıl oluyor da bir şey hem aka, hem de karaya çalabiliyor?
mesele, bu hissin mahiyetinde gizli; bu hissin hangi gayeye hizmet ettiğinde saklı.
şayet kıskançlık, lüzumsuz bir ihtirasa uşaklık ediyorsa hasutluktur, habis bir urdur.
başkasının emeğine, başkasının çabasına göz koymuş bir insanımsı, kelimenin tam anlamı ile bencildir.
bu çekememezlik adamın hayatını da, yöneldiği insanın hayatını da zehir eder.
işte bu tutum bir hastalıktır. rehabilitasyonu lüzumlu kılar.
lakin kıskançlık sahiplenme duygusunun bir uzantısı ise, saygın bir itiraz mahiyetini alır.
sevdiklerine, sevdiceğine dulda olmak isteyen, onları sakınmak isteyen bir insan, bencil değil aksine toplumculdur.
kendinden, konforundan ve rahatından feragat eder.
bir endişe,
bir sorumluluk taşır yüreğinde.
karşılıksız, kazanç beklemeksizin...
isterki, güzellikler dışında bir kapı çalanı olmasın sevdiklerinin.
isterki, namahremin gözü, el evladının tek bir sözü değmesin sevdiklerinin gölgesine dahi...
mahremiyetin surlarındaki tek bir gedik, ölümcül bir darbe olur yüreğine.
kanlı bir irin olur ciğerine...
sevdiklerini sakınmaya, sevdiklerini sahiplenmeye yönelmiş bu duygu, erdemin taşıyıcı sütunlarındandır.
imandandır.
işte bu tutum, rahmanidir. ulvidir.
