Osmanlı tarihinin en acımasız hükümdarıdır. Osmanlı'nın klasik döneminde Fatih Sultan Mehmet'in imparatorluk projesini içselleştirip bu proje için en net adımları atan hükümdardır.Fatih,devleti Türk devleti hüviyetinden çıkarıp bir dünya imparatorluğu haline getirmeyi amaçlamaktaydı. Bu dönemde veziriazamlardan başlayarak devşirme devlet adamı yetiştirme ve devlet adamlarını Türkler'den seçmeme yönünde teamül oluşturmuştur. iki adım ise devlet bekası için kardeş ve çocuk katlini vacip kılmaktır. imparatorluk önemli bir projedir ve proje uğruna devletin dirlik ve düzeni için bu ölümler gereklidir. Yavuz Sultan Selim ise Fatih'in torunu olarak Ümmetçilik'i kendisine bayrak edinmiş, Türklüğü ve anadolu aleviliğini hor görmüş ve buna yönelik bir dizi katliamlar gerçekleştirmiştir. Tahta çıkarken babasını öldürtmüş ve ağabeyleri ile cenk etmiş , hem onları hem de geride kalan çocuklarını boğdurtmuştur. Süleyman'ın 2 erkek kardeşini de kendi yaşadığı taht kavgasını önlemek için öldürtmüştür. Şehzade Süleyman'a da zehirli kaftan gönderip onu da zehirlemeye çalıştığı hatta bu ölümden şehzadeyi Pargalı ibrahim'in kurtardığı rivayet edilir.Kardeşi Korkut ile taht için savaş meydanında karşılaştığında Korkut ona boş yere müslüman kanı akmaması için teke tek kozlarını paylaşmalarını teklif etmiş Yavuz Selim ise "bu frenk icadıdır" diyerek bu teklifi reddetmiştir.
Vezirlerini ise hoşuna gitmeyen durumlarda ve ilk hatalarında göz kırpmadan öldürdüğü bilinir. Teamüllere ve Yavuz'un bilindik çizgisine uymayacak şekilde son veziriazamının bir türk olması (bkz: Piri Mehmet Paşa) şaşırtıcıdır. Son veziri ve dolayısı ile öldüremediği veziri de bu kişi olmuştur.
Şehzadeliğinden beri Şah ismail'e bilendiği ve hükümdarlığının temel savaş stratejisini baştan beri onun üzerine kurduğu bilinir. Doğudaki toprakları fethetmeden batıya yapılacak seferlerin sonuç getirmeyeceğini düşünmüştür. Zaten tam yüzünü batıya dönmüş iken vefat etmiştir.
Sultan Selim'in Osmanlı tarihindeki yeri ise en çok toprak fetheden , hazineyi ağzına kadar dolduran, halifeliği Osmanlı'ya kazandıran padişah olması nedeni ile çok ayrıdır. Diğer padişahlar gibi sakal bırakmayışı, tavizsiz ve olanca gaddar mizacı ile de diğer padişahlardan ayrılır. Tarihçiler ayrıca onu şatafattan,törenden, karşılamadan hoşlanmayan, saraya döndüğünde çoğunlukla has odada yalnız vakit geçiren bir padişah olarak anlatırlar.
