eve yaklaşmışım. biraz dar bir sokakta yürüyorum, tam caddeye çıkacağım. arabalar,insanlar,bir ton gürültüler falan. o sıralar yeni başlamışım radiohead dinlemeye. the best of almışım dnr'dan, ipod'tan dinliyorum. idioteque'in elektronik altyapılı olduğunu biliyorum, biraz çekiniyorum dinlemeye. her neyse, shuffle'da şarkılar falan yazmadığı için anlayamıyorum hangi şarkı olduğunu. 2:53'ten sonra arka planda garip bir sesler duyuyorum. alışkanlık yok tabii elektronik müziğe, daha rock müziğin alternatifine bile geçememişim ki!
ben o sesleri sokaktan geliyor zannetmiştim. radiohead beni o anda büyülemişti. gerçekten, gerçekten çok şaşırmıştım. bir anda durdum, müziği ve sokağı aynı anda dinlemeye çalışıyorum. sonradan anladım ki, bu sesler korna falan değil. o ses kulaklıktan geliyor.
bu çok mu önemli, hayır değildi ilk anda. sadece çok etkileyiciydi. eve gelince, sözlere bakınca ve insanların şarkı üzerindeki yorumlarını okuyunca, şarkıyı gerçekten anlayınca... adamların gerçekten istedikleri duyguyu verdiklerini anladım. sonra tekrar dinledim, onlarca kez canlı kayıtları dinledim. radiohead istediğini yapmış, thom yorke yazmış ve bunu süper bir şekilde, müziğiyle anlatmış.
