O gidiş günü sessizlikle beklenir, ve o son sabah evde ki hüzünle uyanılır. Yol uzundur, gelirler bırakırlar, yerleştirirler yerine. Anne kontrol eder her bir yanı, baba bir kez daha konuşur emanet ettiği yurt/apart sahipleriyle. Gitme zamanı gelmiştir. Annenin gözlerinden merdivenlerden inmeden yaşlar damlamaya başlar. Baba buruktur ama gülümser. Sonra arabaya binerler. Küçük kardeşin '' ne zaman geleceksin abla ? '' sözü daha da bir fena yapar içini. Anneye sarılırsın hıçkırırsın, babaya sarılırsın daha da bir fena olursun. Sonra el sallarsın, çıkıp odana kapanıp nedensiz bir şekilde ağlarsın. Bu duygusallık, bu ayrılık fena burkar içini. '' Kendin seçtin bu yolu, kendin istedin onlardan ayrılmayı '' sesleri içinde yankılansa bile geçmesi zaman alır. Hatta eve ilk bir kaç gidişe kadar devam eder.
