Hayatımız iki otogar arasında geçiyor. Bilirsin yolculuk yapmaktan ve otogarlardan nefret ederim senin yanına gelirken o yol bitmiyor sıkıntıdan geberiyorum heyecanlanıyorum evet kaç sene geçti ama hala heyecanlanıyorum. aylarca seni 1 gün görebilmek için bekliyorum. yanına indiğim o an var ya o zaman orası şenlik yeri oluyor. Elimden tutup beni götürüyorsun ya hani gözlerimin içine bakıp bakıp çok özlemişim deyince işte o zaman ne yorgunluk ne yolculuk stresi kalıyor. Evet belki çok kavga ediyoruz gereksiz kıskançlık triplerine giriyorum senin dediğin gibi huysuzum. Huysuz olmamın sebebi bu aramızdaki kilometreler. Ama aslında benim böyle paranoyak olmamın sebebi sensin. Hiçbir sözünü tutmadın, her hafta seni görmeye geleceğim dedin gelmedin, asla yalan söylemeyeceğim dedin söyledin, sen her halinle güzel olursun dedin kilo almaya başlayınca demediğin laf kalmadı, her kötü anında zamanında yanında olacağım dedin olmadın, bazen günlerce beni aramadın ben aradığımda beni rahat bırak kafam karışık diyerek yüzüme kapattın telefonu, dengesizin tekisin. Evet ayrıldık hem de bir çok kez en uzun ayrılmamız 7 ay sürdü barışmayacaktım kararlıydım. Bir de izmir büyük derler kos koca izmir de başka yer yokmuş gibi aynı yerde karşılaştık ve dayanamadım barıştık. Beni çok sevdiğini biliyorum ama seven insan bunları yapar mı bilmiyorum. Bana o kadar şey yapmana rağmen maalesef seni hala çok seviyorum ve deli gibi ilk zamanlarımızı arıyorum. biz gözlerimizi bir birimizle açtık ikimizde 17 yaşındaydık o çocuk yaşında bile ne kadar mutluyduk o yaşta bile her şeyin üstünden gelmeye çalıştık ki geldik ama şimdi gelemiyoruz.
