bir adamı hatırlatır bana hep. sarı saçlarını özenle taramış, ellerini çenesiyle kavuşturan, mavi mi yeşil mi henüz çözemediğim gözleriyle dik dik bakan bir adamı. tanısanız eminim siz de seversiniz. çünkü; ben de çok sevdim. geçmiş zaman kipi kullanmamın tek nedeni , hayal kırıklığı. evet o bilindik hikaye. kadın sever , çok sever. ama erkek o kadar sevgiden bunalır, gider.
oysa ne çok istemiştim, portofino'nun minicik taşlı kaldırımlarında yürümeyi onunla. dalgalar kıyıya sertçe vuracaktı, kuş seslerinden bile mutlu olabilecektik çünkü ellerimiz kavuşmuş olacaktı o sırada. etrafımızdaki insanları görmezlikten gelip kendimize ait şatolar kuracaktık. ve bu şatonun mutluluk kuleleri en yıkılmayan cinsten olacaktı. onunla keşfedecektim ,tüm yaşamadıklarımı.
öylesine hayaller kurmuştum ki ben bu adamla. bilirsiniz ,çok hayal kurduğunuzda gerçekleşmez. tanrı gibi ruhsal bir güç vardır hep engelleyen. insanların böyle acılar yaşaması dünyanın anayasasında değiştirilemez maddeler gibidir. uymak zorundasınızdır. oysa sizi bi sevse ,tüm hayallerinizi itme gereksinimi duymayacaktınız.
portofino bir adamı hatırlatır hep bana. aslında çoğu şehir, çoğu an, çoğu kare hep aynı adamı hatırlatır bana.
ama portofino tanışma faslımızdı, belki aşkın dibine vuracağım yer olacaktı. belki bir çocuk bile yapmak isteyecektim.
olmadı, olamadı. şimdi tek yaptığım ,bir vittorio paltrinieri yorumu olan ve bana ellerimle ittiğim tüm hayallerimi anımsatan o kibar o naif şarkıyı dilimde eritmek.
