koca sekiz yıl oldu babamı kaybedeli. o zaman daha 15 yaşında hayatı yeni yeni tanımaya çalışan hayata sevgiyle bakan babasının çoçuğuydum. evet ya kimin çoğusun cevaplarına hep babamın çocuğuyum cevabını veren haylaz veledin tekiydim ben. en zor anlarımda hep o olurdu yanımda.
küçücük çocukken mahallede ki bahçelerde ki kiraz ağaçlarına çıkıp kiraz çalarken mahallenin huysuz ihtiyarına yakalanıp dayak yememek için ağlaya ağlaya eve kaçardık. babamızın yanına gelirdik.
o da anlatırdı yaptığımız şeyin yanlış olduğunu falan ama huysuz ihtiyar geldiğin de şikayete eve hep dimdik dururdu karşısında yavrusunu ezdirmezdi hiçbir zaman.
şimdi 23 yaşındayım ve ona ihtiyacım olduğunu daha çok hissediyorum. yakında düğünüm olacak.
ve düğün çalgıcımızdan şu anonsu hiç duyamayacağım.
damat bey ve damat beyin babasını piste davet ediyoruz efendim...
