Bazen ne kadar istesen de vazgeçmek zorunda kalırsın. Belki de mantığındır bu kararı vermene zorlayan. Her yol ayrımında kafanı karıştıran şey kalbinle beyninin savaşıdır belki de. Peki kalbimizle yaşamamıza engel olan mantığımız kötü müdür? Hayır, mantık güvendir sadece. Duygular ise risk. Sırat köprüsünde başında beklemektir mantık. Cennete ulaşmaya çalışmakta duygulardır. Büyük bir savaş var içimde duygularımla aklım arasında olan. Bana sevgisini bile göstermeyen, belki de beni sevmeyen biri için neden çekiyorum peki bunca acıyı? Neden her saniye aklımdasın? Neden senden her vazgeçmeyi düşündüğümde içimi saran "kaybetme duygusu" o düşünceyi hemen unutturuyor? Evet galiba sana gerçekten aşık olmuşum Tuğçe. Küstah olmak istemem sevgini gösterdiğin zamanlar da oluyor. Ama kendi dertlerin içinde o kadar boğulmuşsun ki, seni taparcasına seven beni görmüyorsun. "Geçmişte kalmışsın" diyen sen değil miydin? Neden şimdi o şerefsizi aklından çıkaramıyorsun? Neden sana yaptığı onca şeyden sonra bile "mükemmel insan" diyorsun? Bana anlattıkların yüzünden çok kere vazgeçmeyi düşündüm Tuğçe. Kaldıramadım bir yıl önce dediklerinde olduğu gibi. Bu yüzden vazgeçmeyi istedim. Ama bunlar senin küçük bir mesajına kadardı. Bugünkü konuşmamızdan sonra duygularım, bitmek bilmeyen o savaşı kazandı. Evet, o köprüden geçip beni bekleyen melekle birlikte o cennette girmeye karar verdim. "Belki de yeni mükemmel insanı, her gördüğünde gülümsediği insanı" ben olurum diyorum şimdi. Evet bana sonunda anlattın neler olduğunu. Ve sana söz veriyorum ki geçmişte olan herşeyi unutturacağım sana meleğim. Seni çok ama çok seviyorum.
